Γράφει ο Χρίστος Βαχτσιαβάνος
Πριν ξεκινήσω το θέμα αυτής της εβδομάδας, βρέθηκα μπροστά σε ένα δίλημμα. Οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης είναι το θέμα που κυριαρχεί στην πολιτική ατζέντα, όμως, ένα άλλο περιστατικό κέρδισε την προσοχή μου μέσα στην καλοκαιρινή ατμόσφαιρα των περασμένων ημερών και αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό στο σημερινό άρθρο.
Κάνοντας, λοιπόν, μια απογευματινή βόλτα παραλιακά της Αττικής, έτυχε να μου κεντρίσει την προσοχή ένα γεγονός που μου προκάλεσε μια πολύ ευχάριστη εντύπωση. Σε ένα κιόσκι από εκείνα που υπάρχουν μεταξύ Αλίμου και Π. Φαλήρου, μια μεγάλη παρέα ηλικιωμένων (άντρες και γυναίκες) τραγουδούσε κομμάτια της παλιάς εποχής, από εκείνα που ακούμε στις ελληνικές ταινίες της Finos Film, με κάποιους από αυτούς να παίζουν κιθάρα με φανερή άνεση και "μαεστρία". Κοντοστάθηκα και τους παρακολούθησα για μερικά λεπτά από μια γωνία. Η παρέα τους μεγάλωνε σιγά-σιγά, ενώ μόλις αποφάσισα να απομακρυνθώ αντιλήφθηκα πως κι άλλοι οι θεατές -σαν εμένα- σταματούσαν για να χαζέψουν. Το βλέμμα τους είχε την ίδια όψη με το δικό μου. Εξέπεμπε θαυμασμό και μια "ανέκφραστη" ευχαρίστηση για κάποιους άγνωστους που απλά απολάμβαναν τη στιγμή.
Η βόλτα συνεχίστηκε στον ίδιο παραλιακό πεζόδρομο. "Ήταν μια ευχάριστη εξαίρεση στον κανόνα", σκέφτηκα, βαδίζοντας αργά προς τον τελικό μου προορισμό και αναλογιζόμενος την οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η πλειοψηφία των συνταξιούχων λόγω της οικονομικής ύφεσης. Λίγο παρακάτω, όμως, η σκέψη μου διαψεύστηκε. Σε ένα άλλο κιόσκι αυτή τη φορά, κάποιοι άλλοι ηλικιωμένοι -περίπου είκοσι στον αριθμό- ανταγωνίζονταν σε αγώνες... σκάκι. Δεν υπήρχε κάποιος νέος ανάμεσα τους. "Σε τι χρειάζεται όμως", αναρωτήθηκα. Μήπως αυτοί είναι οι πραγματικοί "νέοι"; Πόσο ακριβής τελικά είναι ο όρος "ηλικιωμένοι" που χρησιμοποιήθηκε παραπάνω;
Άνθρωποι με ενέργεια, όπως αυτοί, που ένας περαστικός σαν εμένα, αντίκρισε, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν επακριβώς με τον όρο "ηλικιωμένοι". Άνθρωποι που σε μια τέτοια ηλικία, καταφέρνουν, κατά κάποιο προσωπικό τρόπο, όχι μόνο να αισθάνονται δημιουργικοί αλλά και να είναι, δείχνουν τεράστιο σθένος, το οποίο λείπει από πολλούς νεότερους σαν εμάς. Σίγουρα, η εμπειρία σε αναγκάζει, από ένα σημείο κι ύστερα, να φέρεσαι με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια προς τον εαυτό σου και να εκτιμάς ό,τι κι αν έχεις, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν είναι αυτό, αλλά από μόνη της αυτή δεν αρκεί για να σου δείξει το σωστό δρόμο, το μονοπάτι προς την προσωπική ευτυχία ή ικανοποίηση.
Όταν άνθρωποι μεγάλοι σε ηλικία αρνούνται να τυλιχτούν στη μιζέρια της οικονομικής συγκυρίας αλλά και της ηλικιακής πραγματικότητας, και καταφέρνουν να επενδύουν στο χρόνο που διαθέτουν, παραδίδουν, αυτόματα, μαθήματα συμπεριφοράς σε εμάς τους νεότερους που, ναι μεν βλέπουμε μπροστά μας να οχυρώνεται ένα μέλλον αβέβαιο και δυσοίωνο, αλλά παράλληλα εμείς είμαστε και εκείνοι που οφείλουμε να το αλλάξουμε επανακαθορίζοντας προτεραιότητες, αρχές και αξίες. Αν δεν ξέρουμε πως να το κάνουμε, ίσως εκεί έξω υπάρχουν ακόμα αρκετοί νεαροί... ηλικιωμένοι για να μας δείξουν το πως...
Άλλα άρθρα του Χρίστου Βαχτσιαβάνου:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου